“กลุ่มชาติพันธุ์มานิ” จังหวัดสตูล ระบุ ชาวมานิที่ยังไม่ถูกรับรอง เดือดร้อนหนัก ไม่สามารถเข้าถึงสิทธิสวัสดิการขั้นพื้นฐานได้
เมื่อวันที่ 29 พ.ย. 2563 ตัวแทนกลุ่มชาติพันธุ์มานิ อ.ทุ่งหว้า จ.สตูล พร้อมด้วยตัวแทนเครือข่ายสิทธิพลเมืองพัฒนาคุณภาพชีวิตสตูล ยื่นหนังสือถึงประธานกรรมาธิการกิจการเด็ก เยาวชน สตรี ผู้สูงอายุ ผู้พิการ กลุ่มชาติพันธุ์ และผู้มีความหลากหลายทางเพศ สภาผู้แทนราษฎร ผ่าน สุรพงษ์ กองจันทึก ในฐานะกรรมาธิการฯ เพื่อขอให้เร่งรัดหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ดำเนินการออกบัตรประชาชนให้กับชาวมานิกลุ่มช่องงับ หมู่ 3 บ้านช่องไทร อ.ทุ่งหว้า จ.สตูล โดยมีชาวมานิที่ยังไม่มีบัตรประชาชนจำนวน 4 คน ทั้งที่ยื่นเรื่องต่อสำนักทะเบียน อ.ทุ่งหว้า มานานกว่า 1 ปีแล้ว ซึ่งขณะนี้ชาวมานิที่ยังไม่มีบัตรประชาชนเดือดร้อนในการเข้าถึงสิทธิขั้นพื้นฐาน เช่น การรักษาพยาบาล รวมทั้งสวัสดิการต่าง ๆ ของรัฐ
นายสุรพงษ์ กล่าวว่า สำนักทะเบียนท้องถิ่น กรมการปกครอง กระทรวงมหาดไทย มีหน้าที่ในการจดบันทึกข้อมูลตามความเป็นจริงให้กับทุกคนในประเทศไทย ถ้าหากไปดูตามข้อมูลที่เป็นจริงแล้วปฏิบัติหน้าที่ตามทะเบียนราษฎร ซึ่งเป็นหน้าที่ของสำนักทะเบียน คือนำชื่อทุกคนใส่ไปในทะเบียนราษฎร ก็จะได้รับข้อมูลที่เป็นประโยชน์ ต่อการบริหารราชการของประเทศ
“แต่เรากลับพบว่า อ.ทุ่งหว้า จ.สตูล นายทะเบียน คือ นายอำเภอ ยังไม่ได้บรรจุชาวมานิอย่างน้อย 4 คน เข้าสู่รายการทะเบียนราษฎร และรับรองในฐานะที่เป็นคนไทยแต่กำเนิด ซึ่งจะนำมาสู่การที่จะได้รับสิทธิขั้นพื้นฐานทั้งหลาย ดังนั้น จึงเป็นหน้าที่สำนักทะเบียน อ. ทุ่งหว้า ต้องดำเนินการ”
นายสุรพงษ์ ยืนยันว่า เมื่อคณะกรรมาธิการฯ รับเรื่องมาแล้ว จะนำไปสู่การประชุมในคณะกรรมาธิการชุดใหญ่ เพื่อส่งเรื่องให้กับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องเร่งดำเนินการเรื่องนี้ ให้ชาวบ้านได้รับการคุ้มครองต่อไป
ตัวแทนชาวมานิ ยังได้ร่วมสะท้อนความคิดเห็นผ่านเวทีรับฟังความคิดเห็น ต่อ ร่าง พ.ร.บ.ส่งเสริมและอนุรักษ์วิถีชีวิตกลุ่มชาติพันธุ์ ในงานวันรวมญาติชาติพันธุ์ชาวเล เมื่อวันที่ 28-29 พ.ย. ที่ผ่านมา จัดขึ้นที่เกาะหลีเป๊ะ จ.สตูล โดย ปอย ปิติพัฒน์ ตัวแทนชาวมานิ กลุ่มถ้ำภูผาเพชร อ.มะนัง จ.สตูล คาดหวังว่า ร่าง พ.ร.บ. ดังกล่าว จะทำให้วิถีชีวิตวัฒนธรรมภูมิปัญญาชาวมานิได้รับการคุ้มครอง ให้มีทางเลือกในการใช้ชีวิต ทั้งตามวิถีวัฒนธรรม ไปพร้อมกับการพัฒนาคุณภาพชีวิตให้กับชาวมานิ ที่บางส่วนปรับเปลี่ยนวิถีชีวิตให้เข้ากับสังคมภายนอก ให้มีที่อยู่อาศัย ที่ทำกินเป็นหลักแหล่ง ไม่ถูกขับไล่ออกจากพื้นที่เหมือนอย่างที่ยังคงเกิดขึ้น
